Glede

Det var rett og slett artig å sjå Emil Hegle Svendsen i går på skiskytinga. For dei som ikkje såg det: Han stod der saman med NRK og venta på at Bjørndalen skulle gå i mål for å få vete om han fekk sølv eller gull. Og tida gjekk, og i den augenblinken det går opp for han at han har vunnet gull ser du ein glad mann i ruta.

Fantastisk artig å sjå. Det var pur glede, den mannen hadde det godt, det var ikkje vanskeleg å sjå. Ikkje så rart, verdsmeister som han var blitt. Og alle snakkar om Bjørndalen, men i år trur eg det er gliset og tårane til Hegle Svendsen som blir hugsa.

Det er synd å seie det, men det ser ut til at Ole Einar Bjørndalen har mista den spontane gleda av å vinne. Også det at han så sjeldan gjer uttrykk at han er nøgd med det han har gjort. Greitt at han ikkje er det, men me andre som sit og ser er godt nøgde. Det er også å forstå, han har jo gjort det nokre gongar no, så det går vel rutine i det?

Difor er det så befriande å sjå trønderen utan bart i går.

Me har sett mange nordmenn juble før for sine første verdsmeistertitlar, lat det ikkje bli den siste.