Sundgot-Borgen

Har tidlegare skrevet om spiseforstyrringar i norsk idrett. I helga kulminerte det igjen, Jorunn Sundgot-Borgen sa opp jobben i Olympiatoppen.

Det fekk fart på sakene! Tove Paule, idrettspresidenten med eit frynsete rykte, eit rykte ho må gjere noko med, og her fekk ho saka som kunne framstille ho positivt, var ute og sa at Sundgot-Borgen måtte få att jobben.

Trond Giske, nestsjefen i kulturlivet (etter Asgeir Borgemoen, sjefen over alle sjefar), var ute og sa at her må noko gjerast.

Jarle Aambø, leiaren i Olympiatoppen var ute og sa at prosessen kunne vore gjort betre og at han tok sjølvkritikk på det. Det artige her er jo at han ikkje sa noko om at resultatet (altså sparkinga av Sundgot-Borgen var feil, det var berre prosessen) var feil. Ja, og attpåtil skulle det komme gryn i kassa! Rundt tre millionar (etter litt nøling). Det trengs.

Om Sundgot-Borgen har rett i at det kan gå liv om ikkje kampen mot vegring får eit løft, då har det gått for langt. Eit OL-gull er ikkje mykje verdt i forhold til dette.

I så tilfelle kan eg referere til ei amerikansk undersøking. Dei fekk spørsmålet om kva dei ville velge, å leve til dei vart nitti, eller bli olympisk meister (om naudsynt med doping, men det vart aldri oppdaga) og døy når dei vart 40. Nærare 50% svarte OL-gull!