Eg traff Janne Ahonen for eit par år sidan i Vikersund, det inntrykket eg satt igjen med var at han tok ting som dei kom, han lot seg ikkje affisere av noko der han satt med ei stor ro.
Det er kanskje litt slik livet som skihoppar er? Ein må ha ro på seg, ikkje stresse seg opp, det kan jo bli mange timar med venting før ein får sette utfor mange stadar. Så tek det eit halvt minutt og du er nede på sletta igjen. Ein som best, 29 på resultatlista bak deg.
Det er vel litt slik med Ahonen no, han har vore med i alle år. Og plutseleg er det stopp. Som lyn frå klar himmel, eller som skihoppar frå tåkete unnarenn.
Men over 100 pallplasseringar i verdscupen, vinnar av hoppveka mange gonger. Ditt og datt. Det einaste han mangla var vel ei individuell OL-medalje av det edlaste slaget. Der har han berre to sølv i laghopp.
Trur mange kjem til å sakne Ahonen, mannen som aldri smilte, men som lo hjarteleg når kameraet var vekke.
For all del, han er jo ikkje daud, han kjem nok attende som trenar.
Dagbladet
3 kommentarer:
Steinansiktet vil bli dypt savna neste vinter. Han var en av de store profilene. Blir tøft for lagkompisene i finland å fylle disse skoa
...om de ikke klarer å fylle skoa, er de gode til å fylle..
Om ikkje alternativet er å bli stein..?
Legg inn en kommentar