Magnus Moan, ein anstendig mann som driv på med ein marginal verdsidrett, er ikkje nødt med forballspelaranes lønskrav. Eg skjønar han godt. Men det er vel marknadsøkonomien som gjer seg gjeldane i fotballen.
Det er vel ikkje tvil om at det er fotballen som genererar mest pengar i norsk idrett. Det er mange lag som har ei omsetting på over 50 millionar kroner. Det er ganske så mykje.
Dei best betalte spelarane i Norge i dag tener visstnok over 4 millionar. Det er vel "for å kunne konkurrere med dei beste laga i andre land det er naturleg å samanlikne seg med". Nokre lag har vel råd til å gjere det, men det er ikkje alle forundt. Det er ikkje lenger eit spørsmål om tilskodarar, det er så mykje større enn som så.
Ein må ha ei lokal bedrift eller noko som har vilje til å spytte inn gryn. Fredriksen, Spetalen, Røkke, Hardball, Reitan, Kræmer, Svendsen - lista er lang. Neste punkt er at ein må bli vist på fjernsyn. Og ofte. Men det er det kanalane som bestemmer. Eg har ikkje sett på tala, men eg kan tenke meg at tilskodarinntektene er hovudkjelda for nokre av toppklubbane i dag.
At det er fotball folk vil ha gjespeilast jo også i løna - dei beste, dei som genererar inntekter for klubben, tener betre. Dei beste fortener å tene meir enn dei nest beste. Og dei tredje beste tener betre enn folk som er i verdstoppen i andre idrettar. Slik som Magnus Moan, ein mann som legg ned 1100 treningstimar i året.
Eg forstår at det er slik, men eg er samd med Moan i ein ting: heller ikkje eg likar sutringa som ein kan høyre frå fotballmiljøet om at folk tener lite og at dei må til utlandet for å tene seg pengar. Dei har trass alt ikkje så lang yrkesaktivt liv. Som om ikkje dei også kan ta seg vanleg arbeid etter karriæra eller ei utdanning.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar